وقتی آخرین بیت کوین ماین شد، چه اتفاقی میافتد؟
تعداد بیت کوین‌های ماین شده، در اوایل آوریل به ۱۷ میلیون رسید و تنها ۴ میلیون بیت کوین دیگر برای ماینینگ باقی مانده است. در پروتکل بلاکچین بیت کوین با اضافه شدن ماینرها به استخرهای ماینینگ، عملیات ماینینگ سخت‌تر می‌شود. در ازای هر بلاک ماین شده، به ماینرهای ذینفع پاداشی تعلق می‌گیرد و این پاداش بعد از ماین شدن هر ۲۱۰ هزار بلاک نصف می‌شود. در حال حاضر ماینرها ۱۲.۵ بیت کوین در ازای رمزگشایی بلاک جدید دریافت می‌کنند. طبق گفته سایت BitcoinBlockHalf، در ماه می ۲۰۲۰ این پاداش نصف و به میزان ۶.۲۵ بیت کوین خواهد رسید.
با فرض اینکه این پروتکل هیچ تغییری نداشته باشد، ۱۲۲ سال دیگر یعنی سال ۲۱۴۰ همه بیت کوین‌ها ماین خواهند شد. در حال حاضر ۸۰ درصد بیت کوین‌های موجود ماین شده است و این اتفاق در طی ۹ سال و در ۵۲۰ هزار بلاک رخ داده است.
سرنوشت ماینرها پس از ماین آخرین بیت کوین
ماینرها انگیزه زیادی برای به دست آوردن بیت کوین به عنوان پاداش دارند. بالاخره روزی که دیگر ۲۱ میلیون بیت کوین ماین شده است، فرا خواهد رسید و دیگر پاداشی برای ماینرها در کار نخواهد بود. اگرچه تراکنش‌ها برای ذخیره سازی در بلاکهای بلاکچین نیاز به تایید دارند و ماینرها از طریق دریافت کارمزد این تراکنش‌ها نیز کسب درآمد می‌کنند.
تراکنش‌های بیت کوین به ترتیب کارمزد در نظر گرفته شده برای آنها، در شبکه پردازش می‌شوند. هرچه کارمزد تراکنش بالاتر باشد، انگیزه بیشتری برای ماینرها ایجاد می‌کند و باعث می‌شود در اولویت کاری آنها قرار بگیرد.
همین عامل می‌تواند حضور ماینرها را تضمین کند، که در whitepaper بیت کوین ساتوشی ناکاموتو ذکر شده است.
هنگامی که همه بیت کوین‌های از پیش تعیین شده وارد چرخه مالی شدند، این انگیزه می‌تواند به طور کامل به کارمزدهای تراکنش انتقال یابد و تورمی ایجاد نخواهد شد.
نکته مهم این است که بیش از ۱۰۰ سال مانده تا آخرین بیت کوین ماین شود. امکان رخ دادن اتفاقات زیادی در این بازه زمانی وجود دارد. همانطور که ناکاموتو انتظار داشت، گره‌ها مسئول نگهداری بلاکچین و تائید معاملات هستند. حرکت از یک سیستم مبتنی بر اعتماد به یک سیستم مبتنی بر POW که براساس اجماع نظر در طولانی‌ترین زنجیره عمل می‌کند:
گره‌ها به وسیله قدرت CPU خود رای می‌دهند، در واقع CPU ابزاری برای پذیرش بلاکهای معتبر و ردکردن بلاکهای نامعتبر است. هر گونه قوانین مورد نیاز می‌تواند با این مکانیسم اجماع اجرایی شود.
جمله آخر به نشان می‌دهد در واجهه با مشکلات امکان اعمال قوانین جدید با استفاده از اجماع وجود دارد.
راه حل Segwit
در سال ۲۰۱۷، مشکلات مقیاس پذیری، ظرفیت بلاک و هزینه‌های معامله برجسته شد.
در سال ۲۰۱۰، ناکاموتو به منظور جلوگیری از تولید بلاکهای بزرگتر، سایز بلا‌ک‌ها را یک مگابایت در نظر گرفت. همین امر باعث جلوگیری از ایجاد بلاکهای بزرگ توسط ماینرها که امکان رد شدن آنها وجود دارد، شد. در آن موقع این محدودیت با توجه به تعداد کم تراکنش‌ها بیش از اندازه بزرگ بود.
با وجود مطرح شدن این نگرانیها، محبوبیت بیت کوین افزایش پیدا کرد. توسعه دهندگان هسته بیت کوین در نهایت راه حلی به نام Segregated Witness ارائه کردند که به SegWit معروف است.
در اصل، Segwit داده‌های بدون امضا را از داده‌های دارای امضا هر تراکنش جدا می‌کند. این کار باعث شد، سایز تراکنش‌های ذخیره شده در بلاک کاهش یابد. علاوه بر این، از بین بردن امضا از داده‌های تراکنش، اتعطاف‌پذیری تراکنش‌ها را لغو می‌کند. این اتفاق راه را برای شبکه لایتنینگ باز کرد.
به دنبال افزایش تراکنش‌های انباشته شده و ثبت نشده در بلاکچین که باعث افزایش کارمزد تراکنش‌ها شده بود، در ماه آگوست سال ۲۰۱۷، سرانجام پیاده سازی SegWit انجام شد. نکته اصلی این است که همانطور که ناکاموتو در پیپر ولت خود گفته بود، پیاده سازی Segwit به دلیل امکان اجماع در جامعه بیت‌کوین ممکن شد.
شبکه لایتنینگ
راه اندازی SegWit راه را برای راه اندازی شبکه لایتنینگ هموار کرد. این شبکه از یک پروتکل off-chain استفاده می‌کند و همچنان در حال توسعه است. این تکنولوژی اجازه خواهد داد که کاربران بین خودشان چندین کانال پرداخت را، خارج از بلاکچین بیت کوین باز کنند. کانال در بلاکچین باز خواهد بود، اما تراکنش‌ها تا زمانی که کانال پرداخت بسته شود، off-chain انجام می‌شود. این راه حل سرعت تراکنش‌ها و به دنبال آن سرعت کل شبکه را افزایش داد.
در شرایط فعلی، بعد از ماین شدن ۲۱ میلیون بیت کوین، کارمزد تراکنش‌ها تنها انگیزه ماینرها خواهد بود. اگر شبکه لایتنینگ تا به امروز کامل شده بود، تعداد تراکنش‌های روزانه کمتر بود. این امر می تواند بر میزان پولی که ماینرها از تراکنش‌ها بدست می‌آورند تاثیر بگذارد.
